Dag 10: William Wallace en de Kelpies

Hey allemaal,

Vanochtend heb ik weer gedouchet in de meest zielige douche ter wereld. Althans, de douchekop is gewoon erg zielig. Het is meer een kraantje waar wat water uit komt. Het duurde even, maar ik heb me toch kunnen wassen. Gelukkig was het de laatste keer daar. Na alweer een Engels ontbijt, dat ons nu toch echt de keel uit komt, vertrokken we richting Edinburgh, de hoofdstad van Schotland.

We kozen voor een toeristische route door Loch Lomond & The Trossachs National Park. Vanwege het slechte weer (= regen) was dit echter niet zo spectaculair. Je kunt er veel wandelingen maken, maar dat zou ons ten eerste te veel tijd kosten en ten tweede is dat gewoon niet leuk in de regen. De route was niet zo'n succes dus. Met mooi weer is het vast heel anders hoor, maar voor ons was Loch Lomond, het grootste meer van Schotland en The Trossachs, een vallei, niet zo heel boeiend. Ik gebruik veel komma's hè?

Uiteindelijk kwamen we aan in Stirling. Hier staat The National Wallace Monument, een monument ter ere van Mel Gibson. William Wallace leidde de Eerste Schotse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de Engelse bezetters. En hier in het plaatsje Stirling behaalde hij de overwinning op de Engelsen bij de Slag bij Stirling Bridge. In de periode daarna werd hij zelfs tot 'beschermheer van Schotland' benoemd. Hij werd echter in het jaar 1305 door een Schotse ridder uitgeleverd aan de Engelse koning Eduard I, die hem voor straf tot dood veroordeelde. De dood van deze Schotse held is erg luguber. Hij werd ontbloot en  door de stad gesleept door een paard. Vervolgens werd hij opgehangen, en weer losgelaten vlak voordat hij stierf. Toen werd hij gecastreerd, ontdarmd, onthoofd en gevierendeeld. Fijn hoor.

Oja het monument... Het symbool van de Schotse vrijheid! Maar je moet er wel voor betalen. Vrijheid is niet gratis mensen. Omdat het monument een wenteltrap heeft met 246 treden ben ik alleen gegaan, terwijl Henny lekker een koekje heeft gegeten bij het bezoekerscentrum. De wenteltrap is lekker smal, maar ik heb de top bereikt en dan heb je een mooi uitzicht op de stad en de omgeving. Freedom! schreeuwt Mel Gibson in mijn hoofd als ik het uitzicht bekijk. Helaas heb ik ook geleerd dat de film Braveheart nogal historisch inaccuraat is. Brave Heart was geen bijnaam van William Wallace, maar van Robert the Bruce (een vriendje van Wallace), en hoewel Mel Gibson een kilt draagt in de film, werd de kilt pas 500 jaar later mode in Schotland. Zo zitten er wel meer onjuistheden in de film. Dat betekent uiteraard niet dat het geen leuke film is. Voor degenen die hem nog niet hebben gezien is het zeker een aanrader. Maar nu weten jullie in ieder geval dat de film erg is geromantiseerd.

Oké, dat was best een lang verhaal. We hebben echter nog meer gedaan vandaag. Vlakbij Falkirk, in Helix Park, staan namelijk twee sculpturen van gigantische paardenhoofden: The Kelpies. Een kelpie is een watergeest uit de Schotse mythologie die verschillende gedaantes aan kan nemen. Meestal verschijnt een kelpie echter als een paard, vandaar de twee paardenhoofden dus. Een mooi kunstwerk al zeg ik het zelf.

En toen was het nog maar 30-45 minuten rijden naar Edinburgh. Hier stond het Piries Hotel op ons te wachten. Zonder parkeerplaats helaas. Gelukkig is er redelijk dicht in de buurt een parkeerplaats, maar daar moeten we wel voor betalen. Tja, het leven in de grote stad...

De kamer die we kregen was nogal klein en de deur ging niet goed dicht. Ik ben toen maar gaan klagen over de deur waardoor we een nieuwe kamer kregen, die twee keer zo groot is. Dat heb ik weer goed geregeld. En hij is ook nog een etage lager. Dat maakt het wat gemakkelijker voor Henny.

Toen we van de parkeerplaats naar het hotel liepen, zagen we een Argentijns steakrestaurant. Omdat dit er wel goed uitzag, en op internet goed stond aangeschreven, besloten we daar dan ook maar te eten. We hebben beide een lekkere steak op en misschien worden we ook nog beroemd. De serveerder wilde namelijk een foto van ons maken voor Instagram.

Klaar voor vandaag. Morgen weer een verhaal. Adios amigos!