Dag 5: Ruiten, stenen en Schotse hooglanders

Feasgar math,

Vandaag ons eerste ontbijt in The Priory Hotel. Hier waren ze vergeten te vragen hoe we onze eieren wilde hebben en dus moesten we het doen met fried eggs in plaats van scrambled eggs. Jammer, maar onze buikjes waren goed gevuld.

Hierna vertrokken we naar Chanonry Point, een populaire plek om dolfijnen te spotten. Daar aangekomen bleken we niet de enige te zijn. Er stonden tal van fotografen met telelenzen te wachten tot een dolfijn van zich liet zien. Helaas houden dolfijnen, net als ijsberen, van verstoppertje spelen. Wij hebben ze helaas dus niet gezien. Misschien omdat we niet lang genoeg gewacht hadden, maar we hadden nu eenmaal ook nog andere dingen op de planning staan. Geen dolfijnen, maar wel een mooi uitzicht met héél véél koude wind. Brrrrr.

Onze volgende stop was Inverness, de hoofdstad van de Schotse Hooglanden. Hier bezochten we het Scottisch Kiltmaker Visitor Centre. Voor een kleine prijs werden we voor een televisie gezet waar we hele ouderwetse filmpjes te zien kregen met Schotse muziek, welke werd gevolgd door een filmpje over hoe je een kilt maakt. Het kost 1 dag om een kilt te maken en 3 jaar om te leren hoe je dat moet doen. Een hele opleiding dus, zo blijkt.

Nadat het filmpje was afgelopen, mochten we onszelf een rondleiding geven door het Visitor Centre waar je een en ander kan leren over de verschillende Schotse clans en hun tartans (= Schotse ruit). Ook konden we foto's maken van de mensen die kilts en andere Schotse kledij aan het maken waren. Zo voelde het weer even aan als de dierentuin.

Met de trap naar beneden kwamen we weer terecht in de winkel waar je de hier geproduceerde Schotse kledij kon kopen. Ik denk dat de prijs van een volledig Schots kostuum overeenkomt met de prijs van een goed pak. En zo'n Schots kostuum ziet er toch wel wat stoerder uit dan zo'n apenpak. Maar nee, we hebben geen kilt gekocht. Jammer voor jullie, maar helaas.

En aangezien we toch in de buurt waren, konden we het niet laten om naar Loch Ness te gaan. Iedereen kent natuurlijk het verhaal rondom het Monster van Loch Ness, troetelnaam 'Nessie'. Al jarenlang beweren mensen het Monster te hebben gezien en bestaan er vele vage foto's van. Maar tot op de dag van vandaag is nog niet bewezen dat zij/hij/het daadwerkelijk bestaat.

Dus wij dachten maar eens een cruisetocht op Loch Ness te nemen om voor eens en altijd een einde te maken aan de discussie rondom Nessie. Bestaat het nou wel of niet? Helaas moet ik jullie teleurstellen. Wij hebben het Monster namelijk niet gezien. Wel hebben we genoten van de hele koude, winderige cruisetocht op het meer, waar we ook langs Urquhart Castle kwamen om mooie plaatjes te schieten.

Geen Monster dus. Wat nu? Wij vertrokken richting de Clava Cairns. Dit zijn ronde, stenen graven, welke rond ongeveer 2000 jaar voor Christus zijn gemaakt. Eigenlijk best bijzonder dat dat nog zo goed bewaard is gebleven. Je kijkt opeens naar iets dat meer dan 4000 jaar oud is. Het is dan wel een hoop stenen, maar er zit wel een verhaal achter. Mensen hebben die stenen op een bepaalde manier neergelegd. Het heeft betekenis en dat maakt het zo mooi. Een mooie hoop stenen. Stenen dus.

Op de parkeerplaats van de Clava Cairns stond een bordje met "Scottish Highlanders in the field". En aangezien wij dat wel wilde zien, zijn we die bordjes maar gaan volgen. Uiteindelijk kwamen we inderdaad uit bij een aantal Schotse Hooglanders die in de wei wat gras stonden te eten. Mooie beesten, erg fotogeniek. Toen we weg wilde rijden kwamen de boer nog tegen. Deze wees ons op een 'black box' waarin we geld konden doen als donatie. Dit zou dan worden besteed aan eten voor de dieren. En toen zijn we weggereden.

Dichtbij de Clava Cairns ligt Culloden Battlefield. Hier werden de Jacobieten in 1746, onder leiding van Charles, verslagen door het leger van de Britse overheid. Daaropvolgend kwam de overheid met een kledingwet waarin stond dat mannen geen Schotse ruit meer mochten dragen. Culloden Battlefield is nu geen slagveld meer, maar een toeristische attractie. En de Schotse ruit is inmiddels niet meer verboden. Gelukkig maar. Eind goed al goed.

En daarmee ben ik ook aan het einde gekomen van dit verhaal. Het is al laat, dus foto's komen morgen.

Oidhche mhath!