Dag 3: Spookverhalen en schapen

Beste luitjes,

Vanochtend werden wij, na een goede nachtrust, wakker in het MacDonald hotel in Kinloch Rannoch. Nadat we ons eerst eventjes fatsoenlijk hadden gemaakt door te douchen en te wassen, konden we beginnen aan ons eerste echte Engelse ontbijt! Lekker scrambled eggs, baked beans en bacon naar binnen werken op de vroege morgen. Livin' the dream. Daarnaast kregen we ook nog toast waar je verschillende lekkernijen op kon smeren. Ik zelf had gekozen voor marmelade. Beertje Paddington zou trots op mij zijn. Hamburgers hadden ze dan weer niet bij het ontbijt, maar we ontbeten dan ook in het MacDonald hotel en niet het McDonald's hotel.

Na een stevig ontbijt waren we klaar om naar Glamis Castle te rijden. Dit was een rit van ca. 1 uur en 45 minuten lang, maar wel een hele leuke route! Onderweg kwamen we veel schapen tegen met pasgeboren lammetjes (ze waren nog zo klein!) en hebben we hier en daar ook nog wilde herten gezien.

Eenmaal aangekomen in Glamis mochten we het landgoed van de graaf en gravin van Strathmore and Kinghorne oprijden. Op dit landgoed staat hun huis. En hun huis is een gigantisch kasteel. Wij kregen hier een rondleiding door een gedeelte van het kasteel. Helaas mochten we ook hier binnenin het kasteel geen foto's maken. Dus jullie zullen het moeten doen met de sappige verhalen die ik aan jullie zal vertellen.

Glamis Castle is dus het huis van de graaf en gravin van Strathmore and Kinghorne. In dit huis is Elizabeth Bowes-Lyon opgegroeid. Jullie kennen haar beter als Queen Elizabeth The Queen Mother, de moeder van de huidige koningin van het Verenigd Koninkrijk. In het kasteel staat nog steeds haar hobbelpaardje. Tablets hadden ze toen nog niet denk ik.

Het kasteel heeft verder ook zijn eigen spookverhalen. Zo zou ene Earl Beardie op zaterdagavond een kaartspel hebben gedaan met vrienden. Een dienaar kwam hem toen vertellen dat hij moest stoppen, omdat het inmiddels bijna zondag was. En dat is natuurlijk een dag waarop je geen kaartspelletjes mag doen van God. Earl Beardie werd toen zo boos op de dienaar dat hij zei dat hij door zou spelen tot de dag des onheils. Het was immers zijn huis en zijn regels. Later die nacht (of zondagochtend, hoe je het ook wil noemen) kwam een vreemde man gezellig mee kaarten. Deze vreemde man was echter de duivel in vermomming, welke de ziel van Earl Beardie afpakte. En voor straf mocht Earl Beardie tot de dag des onheils kaarten. De kamer waarin zijn geest nog aan het kaarten is, is inmiddels afgemetseld. Maar wie durft, kan zijn oor tegen de muur leggen om vervolgens Earl Beardie te horen. Tja, de dag des onheils is nog steeds niet aangebroken. Hij is dus nog wel eventjes bezig met kaarten.

Een tweede spookverhaal gaat over Lady Janet Douglas. Zij was getrouwd met de John Lyon, de 6e Lord Glamis. De broer van Janet Douglas was echter niet zo geliefd bij de toenmalige koning James V van Schotland. En één persoon haten was niet genoeg voor hem. Nee, je moet dan ook maar gelijk de hele familie haten. Toen John Lyon stierf, beschuldigde James V haar dan ook van vergiftiging. Hier werd ze echter van vrijgesproken, dus moest James V wat anders verzinnen. Beschuldiging van hekserij leek hem toen wel een puik plan. En zo eindigde Janet Douglas uiteindelijk op de brandstapel. Alleen maar omdat James V haar broer niet zo aardig vond. Wat een eikel die James. De geest van Lady Janet Douglas, nu beter bekend als The Grey Lady of Glamis, zwerft zo af en toe nog eens rond in de kapel van het kasteel. Zelfs een aantal mensen die daar momenteel in het kasteel werken, beweren haar wel eens gezien te hebben.

Verder hangen er in het kasteel ook veel schilderijen, waaronder een heleboel van de Nederlandse schilder Jacob de Wit. Zo, naast Rembrandt ken je nu een tweede Nederlandse schilder.

Na een heerlijk kopje soep waren we vervolgens richting Aberfeldy vertrokken. Dit was ook weer een mooie autorit door de Schotse Hooglanden. We hebben weer schapen en wilde herten gezien, mooie bergen, Lochs en toen Aberfeldy zelf. Hier hebben we lekker gegeten in een echte Schotse pub.

Het was toen wel tijd om eens terug te gaan naar ons hotel. Racend door de Schotse Hooglanden kwamen we uiteindelijk weer veilig thuis. Tijd voor een kopje thee!

Tot morgen!